Hoi, ik ben Linda, 27 jaar en wijkverpleegkundige bij Zorgwacht in Overvecht. Dit doe ik al bijna 4 jaar nadat ik ben afgestudeerd…met veel plezier!
De zorg kwam op mijn pad
Om in de zorg te gaan werken was niet mijn eerste droom. Maar doordat mijn oma een hersenbloeding kreeg toen ik 12 jaar was en zij 9,5 jaar niet meer kon lopen en praten, kwam ik in opeens heel vaak in contact met professionele 24-uurs zorg voor mijn oma. Ik vond het bijzonder werk wat zij voor mijn oma deden door de hele dag haar in de gaten te houden en haar helpen met de zorg want oma was volledig afhankelijk.
Mijn opa en mijn familie wilden graag dat oma thuis bleef wonen, maar dan moest dat allemaal wel goed worden geregeld. Zelf werd ik geregeld naar oma gestuurd om daar te komen eten in de avond. Ook maakte ik zelf veel tekeningen met woordjes voor oma met de hoop dat zij toch weer kon gaan praten of speelde ik piano voor haar. Later gebruikte ik mijn rijbewijs om de ‘verpleegsters’ op te halen en te brengen naar het station en ervoor te zorgen dat oma in haar rolstoel toch naar verschillende plekken kon gaan.
Achteraf gezien was het een intensieve tijd met een nauwe samenwerking met de 24-uurs zorg en heb ik mijn tienerjaren op een andere manier beleefd dat de meeste jongeren. Veel van mijn vrije tijd heb ik besteed aan de zorg voor oma. Maar ik ben er dankbaar voor omdat dit heeft bijgedragen dat ik aan de HBO-V opleiding wilde beginnen. De 24-uurs zorg hebben mij zeker geïnspireerd om dit werk te gaan doen.
Mijn studietijd vond ik ook niet altijd even gemakkelijk. De stages waren bedoeld om ervoor te zorgen dat je op je eigen benen leert gaan staan en keuzes te maken die in het belang zijn van de zorgvrager. Dit ging, zoals ook bij vele anderen, met vallen en opstaan. Zelf omdat ik vaak onzeker kan zijn.
Creativiteit in de wijkverpleging
Nu werk ik dus in de wijkverpleging alleen ben ik niet 24 uur achter elkaar bij de cliënt. Ik kom meerdere cliënten op een dag tegen en mijn oma ben ik zeker niet vergeten. In het werk als wijkverpleegkundige ben je van grote betekenis. Daarnaast had ik ook altijd het idee dat je per se in het ziekenhuis moest gaan werken als je de HBO-V deed, maar dat is niet zo. Het werken in de wijk is even uitdagend omdat je met zoveel aspecten rekening moet houden en je keer op keer je creativiteit moet zien te gebruiken. Er is nooit een kant-en-klare oplossing.
Het werken in de wijk wordt flink onderschat. Als wijkverpleegkundige indiceer je de zorg en is het belangrijk om de cliënt goed te kennen en de situatie constant te monitoren. Bijvoorbeeld of iemand nog wel thuis kan blijven wonen of dat er allemaal aanpassingen moeten komen. Ook moet je kijken wat nu het probleem achter het probleem is. Eenzaamheid of een zwak sociaal netwerk zijn factoren die van invloed zijn op de zorg en vooral het welzijn. Door zo’n brede blik te hebben maakt het een uitdagend beroep.
Meedoen om tekorten tegen te gaan
Maar helaas spelen de tekorten een rol en zijn er veel net afgestudeerde verpleegkundigen die de zorg binnen 2 jaar verlaten. Sinds 2019 ben ik betrokken bij verschillende initiatieven om hier toch mee bezig te zijn. Zo ben ik betrokken bij verschillende platformen en projectgroepen als JongRAAT (Regionaal Actieplan Aanpak Tekorten), V&VN Jong Professionals en Ambassadeurs van de Zorg vanuit de vakbond CNV. Ik probeer andere ‘jonge’ verpleegkundigen en andere zorgverleners te ontmoeten die zich ook bezig willen houden met het verbeteren van het imago van de zorg. Zo geef ik soms voorlichtingen op middelbare scholen over mijn werk en ben ik eind vorig jaar een zogenaamde zorginfluencer geworden en laat ik filmpjes en foto’s van mijn werk en leven zien. Maar daarnaast is het ook belangrijk om in gesprek te gaan met bijvoorbeeld bestuurders om ons te laten zien en er te staan als zorgprofessionals. Want wij hebben ook zeker wat te zeggen omdat wij midden in de praktijk staan.
Het belangrijkste is om onderling als zorgprofessionals de neiging te hebben om naar elkaar toe te groeien maar ook aan de buitenwereld te laten zien dat de zorg daarmee ook weer sterker kan worden en dat zorg om meer dan geld draait.
Het leven na oma’s hersenbloeding was heftig, maar als dat misschien niet gebeurd was, was ik misschien nooit in de zorg gaan werken.
