Als ik met mensen over de zorg spreek zijn er een aantal vragen die ik wel eens vaker hoor. Een van die vragen is ‘wat doe je als een client tegen komt in je vrije tijd?’ Ik woon namelijk tussen de cliënten en het is zelfs een tijd zo geweest dat een cliënt in dezelfde portiek woonde… en ook een verdieping boven mij. Het verhaal wat ik hier deel, vond vorig jaar plaats maar ik had het nog niet geplaatst.
Op mijn vrije dag ging ik een keer naar de Hema samen met mijn huisgenoot en kwamen wij mw tegen samen met haar zoon. We wilden graag een ‘Hema ontbijtje’. Mw ken ik omdat ik bij haar langs kom om insuline toe te dienen. Mw en haar zoon zaten al aan een tafel en waren voorzien van eten en drinken.
Mw kom ik wel vaker tegen als ik met mijn fiets in de wijk ben en groet haar dan. Mw is heel sociaal en een zeer lieve dame. Soms geeft ze mij en mijn collega’s bon bons die ze dan op het winkelcentrum haalt. Ook houdt ze van tijdschriften en krijg ik haar al gelezen edities mee om aan ‘de mw aan de overkant’ te geven. Mw kan zelf niet altijd goed meer lezen vanwege haar ogen. Maar als ik een tijdschrift voor haar meebreng dan neemt ze die wel aan en probeert toch wat te lezen.
Mijn huisgenoot Kimberley en ik hebben zo net afgerekend voor de ontbijtjes en ik groet mw en haar zoon. Ik merk aan Kimberley dat ze in eerste instantie op een rustige plek wil zitten. Ik aarzel of ik met mijn huisgenoot bij mw en zoon zal gaan zitten.
Dan vraag ik het toch aan Kimberley. “Dit maak jij waarschijnlijk niet altijd mee. Kom we gaan daar zitten, dat is leuk!” Kimberley is even stil en denkt even diep na. “Oké, is goed.” Zegt ze dan en we pakken onze dienbladen op en lopen naar mw en zoon toe.
“Mogen we bij jullie zitten?” Vraag ik. “Maar natuurlijk!” Antwoord zoon blij en legt aan zijn moeder uit dat wij erbij komen zitten omdat mw ook niet meer goed hoort ondanks haar gehoorapparaten. Mw is begin negentig. Zoon maakt snel plaats voor ons en onze dienbladen en dan begint er een heel gezellig gesprek. Alsof je in een gezellig café bent en nieuwe mensen ontmoet.
Zoon begint allemaal verhalen te vertellen samen met mw en we luisteren aandachtig. Het gaat over van alles, maar er heerst een gezellige sfeer. Ook mijn huisgenoot vertelt over waar ze op dat moment mee bezig houdt. We hebben een poosje met elkaar gezeten en dan gaan Kimberley en ik naar huis. Mw en zoon blijven nog even. .
Bij de volgende zorgmomenten vraagt mw naar mijn huisgenoot. “Ach, wat is dat een lief meisje.” Ik vind mw een zorgzame lieve dame en ik denk met veel plezier aan het ontbijt bij de Hema terug. Het was heel spontaan en liet mij ook even meer stil staan bij de cliënt als mens. Soms vergeten we dat omdat ziekte lijkt te overheersen.
Nu is het 2023 en er zijn een aantal dingen veranderd. Mw komt nu niet meer zelfstandig naar buiten want haar zicht is nog verder achteruit gegaan. Ik ben blij dat ik samen met Kimberley het speciale HEMA-ontbijtje heb mogen ervaren.
